''Η ΑΓΑΠΗ'' ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ TWITTER

Ακολουθεί ένα guest post από τον Αλέξανδρο Εμεξεζίδη (@polaralex). Ο Αλέξανδρος είναι φοιτητής πληροφορικής στα Ιωάννινα και γράφει το Φοιτηtips και το Bang to Basic.]

Πέρασα τις πρώτες ώρες του Αγίου Βαλεντίνου παρέα με δύο ζευγάρια. Λένε πως μέσα στο πλήθος αισθάνεται κανείς πιο έντονα την μοναξιά του – και ισχύει. Εγώ, πάντως, ανάμεσα στους ερωτευμένους μπορούσα να δω καθαρότερα την δική μου μοναχικότητα σαν “ταίρι”.

Είχα καιρό να κάνω σχέση και η αφίσα για την αυριανή εκδήλωση του bar δεν μπορούσε να μου το θυμίζει πιο έντονα. «14 Φεβρουαρίου, η ημέρα των ερωτευμένων!»

Κάποτε θα το ειρωνευόμουν, θα έλεγα: «Ε και; Σύστημα της μαφίας των λουλουδάδικων για να κάνουν έσοδα», αλλά την έχω περάσει πια τη φάση της άρνησης. Με το να πηγαίνω κόντρα στην ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου απλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Η ημέρα είναι απλά ένα σύμβολο, όπως τελικά τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας και όσο περισσότερο το κατανοώ, τόσο λιγότερο θυμώνω, τόσο πιο σπάνια κρύβω την πίκρα μου με ειρωνεία.

Περισσότερο δεν χαλιέμαι γιατί ξέρω ότι θέλω να βρίσκομαι σε αυτή τη θέση. Είχα τις ευκαιρίες μου για μόνιμη σχέση, παρέα για να χαζοχαιρόμαστε τέτοιες μέρες του Φεβρουαρίου, αλλά το απέφευγα. Γιατί να μου κακοφανεί σήμερα; Θυμάμαι, εξάλλου, τις μέρες μου εντός σχέσης, όπου ασφυκτιούσα. Ή τις νύχτες που η αγάπη μου καταλάμβανε το μισό κρεβάτι και εγώ δεν μπορούσα να απλωθώ.

Κάποιοι άνθρωποι δεν το ‘χουν να κοιμούνται με άλλους, κι εγώ ήμουν ένας απ’ αυτούς. Μου άρεσαν οι αγκαλιές και τα φιλιά κάτω από τα στρώματα, αλλά ήθελα να περιστρέφομαι σε όποια δροσερή γωνία γούσταρα για να με πάρει ο ύπνος. Ήμουν (και είμαι) ο τύπος που θέλει όλα τα καλά των διαφορετικών περιπτώσεων. Και, τις τελευταίες μέρες, η πλησιέστρεη επαφή που είχα με την αγάπη ήταν ένα εικονικό δώρο που έστειλα στην πρώην μου, στην μοναδική μου μεγάλη σχέση. Ακόμη κι αν έχω να την δω περίπου ένα χρόνο, πρόσφατα με πρόσθεσε ως επαφή στο Game Center του iPad – κι αρχίσαμε να πηγαίνουμε κόντρα στα σκορ του Temple Run και του Jetpack Joyride.

«Στείλε μου κάνα δώρο στα στρουμφάκια», μου έγραψε. Απ’ όταν αγόρασε iPhone το ήξερα πως είχε φάει κόλλημα με εκείνο το παιχνίδι-κλώνο του Age of Empires, με στρουμφάκια αντί για Ρωμαίους και freemium business model. Έτσι τουλάχιστον το έβλεπα εγώ. Αλλά για εκείνη ήταν «τα στρουμφάκια» και τώρα γίνονταν για μένα «τα στρουμφάκια της».

Για να της στείλω «δώρο», όμως, έπρεπε να φτιάξω το δικό μου στρουμφοχωριό. Κι ένας μαντράχαλος, 23 χρονών με γένια, κατέληξε να φτιάχνει μαγικά φίλτρα με τον Μπαμπαστρούμφ και να ποτίζει εικονικά καρπούζια για να στρουμφίσει κάνα φράγκο.

Μπορούσα να στείλω ένα δώρο τη μέρα – ουσιαστικά μερικά experience points για να ανέβει level το χωριό της. Αφού έμαθα τα κατατόπια, της άφησα στο κέντρο του χωριού της ένα “muffin με μούρα”, μερικά pixels στην οθόνη του iPad μου που έπρεπε να θεωρώ “muffin”, έστω. Αλλά ήξερα πως το κορίτσι που κάποτε με αγκάλιαζε πριν πέσω (άβολα είπαμε) για ύπνο, όπου και να βρίσκονταν τώρα θα έπαιρνε κάτι από εμένα, κάτι που ίσως να την έκανε λίγο πιο ευτυχισμένη.

Σύμβολα. Γι’ αυτό δεν σπάζομαι με του Αγίου Βαλεντίνου. Γιατί μπορεί να είναι ένα σύμβολο της μοναξιάς μου, αλλά μπορώ να το κάνω και σύμβολο της ανεξατησίας μου. Μπα, βλακείες λέω. Σήμερα ζηλεύω. Και βλέποντας τα ζευγάρια της παρέας μου μπαίνω σε σκέψεις.

«Πρέπει να είμαι εγωιστής; Δεν μπορώ να χαρώ με την δική τους χαρά;» σκέφτομαι πρώτα. «Στην τελική, προχθές ήμουν εγώ στη θέση του, αύριο θα είναι εκείνος στη δική μου…» Και που να ‘ξερε ότι εγώ είμαι στην καλύτερη θέση από τις δύο.

Κάπου στα μισά του πρώτου ποτού το ένα παιδί βγάζει το κινητό του για να κάνει check-in στο Foursquare. Στα τεχνολογικά θέματα πάντα αισθανόμουν “ο παλιός”, αλλά το τρελό μπαμ των social networks και του τζάμπα Internet στο κινητό δεν το πρόλαβα να το ζήσω εντός σχέσης. Δηλαδή, το απέφυγα, αλλά τότε τουλάχιστον μπορούσα ακόμη να έχω την επίλογη.

Κάποτε είχα Facebook – και εγώ της είχα φτιάξει το profile της. Εγώ της είχα μάθει ακόμη και να ανοίγει το πρώτο της laptop. Ποιος θα το περίμενε ότι σήμερα, μακριά από εμένα, θα είχε όλη την συλλογή των Apple συσκευών; Αλλά, τότε που ήμασταν μαζί, ο κόσμος δεν είχε smartphones με φθηνό Internet, ούτε διανοούνταν να μοιράζεται την τοποθεσία του με “αγνώστους”. Δεν πρόλαβα να αγαπήσω με Foursquare.

Και, αν μου είχε τύχει, τι θα έκανα; Μπορεί να έβγαινα με μια παρέα που εκείνη δεν ήξερε και να ζήλευε τα mentions στο check-in. Η να συναντούσα μια παλιά μου φίλη και να μην ήθελα εκείνη να ξέρει που είμαι. Η, αν εκείνη δεν το χρησιμοποιούσε, μπορεί κι εγώ να σπαζόμουν από την μυστικότητά της, ίσως και να φανταζόμουν παράξενα πράγματα για τα like που της έκαναν.

Πρόλαβα να βγάλω το Facebook από τη ζωή μου. Αν, όμως, δεν είχα πέσει πάνω στην περίπτωση της κοπέλας που δεν έχει ούτε αυτό, ούτε Twitter, ούτε τίποτα ίσως και να μου έβγαινε σε κακό. Γιατί κάθε mention θα ήταν για μένα ένα νέο σενάριο ζήλιας – και πιο κάτω η αυτοπεποίθηση. «Η φωτογραφία του τύπου είναι επαγγελματική. Είναι πιο ωραίος από εμένα; Πήγε ταξίδι στην Κούβα…»

Αλλά τα ζευγάρια σήμερα ίσως να έχουν και τα καλά τους. Η απόσταση πια εκμηδενίζεται. Ένα chat στο Facebook, μια φωτογραφία στο mail, ένα hangout στο Google+. Τι λείπει άλλο;

«Τι λείπει άλλο;» Σύμβολα. Η αγάπη έχει γίνει ένας απλός συμβολισμός, μερικά χρωματιστά pixels που τα βλέπεις από μακριά. Όχι, ακούγεται τεχνοφοβικό! Όχι. Η αγάπη ήταν πάντα σύμβολα, απλά σήμερα πήρε την μορφή pixels.

Και τα γράμματα αγάπης που έστελνε ο στρατιώτης από το πεδίο μάχης στην αγαπημένη του τι ήταν; Δεν ήταν αυτό “αγάπη”; Εκείνη τον περίμενε ίσως και για χρόνια, έχοντας για συντροφιά της μερικές γραμμές από μελάνι. Με αυτά δεν κλαίνε οι γυναίκες (κι εγώ μερικές φορές) στις ταινίες; Σήμερα έχουμε σειρές από pixels. Για μας αξία έχει το νόημα που βάζουμε στο μέσο και όχι η ασήμαντη φύση του μέσου.

Αλλά, είπαμε, είναι απλά σύμβολο. Γιατί, αν βρω μια καρδιά ζωγραφισμένη σε ένα χαρτάκι, θα χαμογελάσω και μετά θα την πετάξω στα σκουπίδια. Αν, όμως, μάθω ότι την ζωγράφισε εκείνη που αγαπώ, θα την κρατήσω για πάντα στο συρτάρι μου. Ένα ασήμαντο χαρτάκι που και στις δύο περιπτώσεις έχει ζωγραφισμένη μια καρδιά. Μπορεί, όμως, το χαρτάκι να συμβολίζει κάτι άλλο. Κι αυτό που συμβολίζει είναι τελικά απρόβλεπτα ατομικό, ιδιαίτερα προσωπικό. Όλως περιέργως, συμβολίζει τη δική μας αγάπη – η έστω την δική μας “ανάγκη για αγάπη”.

Ακόμη και το ίδιο το άτομο που αγαπάμε είναι στην ουσία ένα σύμβολο για τη “δική μας” αγάπη. Δεν αγαπάμε τον σύντροφό μας – αγαπάμε όσα συμβολίζει αυτός για εμάς.

Μπορεί να μην πρόλαβα την always-on σχέση, τη DSL του έρωτα, αλλά πρόλαβα τουλάχιστον τους χωρισμούς στην εποχή του Twitter. Μια κρυφοκοτσομπόλα σαν κι εμένα, ειδικά όταν κατέχει απαγορευμένες γνώσεις στις σκοτεινές τεχνικές της αναζήτησης, είναι αδύνατον να μην ψάξει λίγο… τα παλιά.

Πρώην, μικρές σχεσούλες, one-night stands: Όλες αυτές οι γυναίκες καταλήγουν να γίνουν (στην καλή περίπτωση) ένα online profile, ένα ακόμη status update που ξεδιψάει την ανόητη ανάγκη μου να ξέρω τι κάνουν με τη ζωή τους. Εγώ ξέρω, εκείνες δεν ξέρουν ότι ξέρω. Creepy.

Δεν θα ‘πρεπε να με νοιάζει, το γνωρίζω, το λέω και στον εαυτό μου. Αλλά μέσα σε τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπους, όταν έχει μοιραστεί τέτοιες στιγμές με μερικούς, δεν γίνεται να μην ενδιαφέρεσαι, έστω και λίγο.

Και μπορεί να μην έχω Facebook, η (φυσικά) να μην τις έχω “φίλες”, αλλά μια αλλαγή της εικόνας του profile τους, ένα δημόσιο σχόλιο, αρκούν για να καταλάβω αρκετά – η να νομίζω πως κατάλαβα, και να φτιάξω την δική μου αναληθή ιστορία. Πόσο μάλλον αν έχουν Twitter: εκεί πια έχω ζωντανά πλάνα από το υποσυνείδητό τους. Ξέρω πότε βαριούνται, πότε κουράζονται, πότε είναι ερωτευμένες – με άλλον. Ξέρω, πια, περισσότερα απ’ ότι θα ήθελα.

Αλλά μπορεί κι εκείνες να ψάχνουν για μένα. Το σκέφτομαι κι αυτό. Και εκείνες συνήθως κρατάνε τα πολλά για τον εαυτό τους. Όσο δεν τις έχεις “φίλες στο Facebook” δεν πρόκειται να μάθεις και τίποτα συνταρακτικό, απλά θα δεις σε ποιο μπαράκι βγήκαν. Εγώ όμως κάνοντας blogging λέω διάφορα, γράφω τις σκέψεις μου στο Twitter, βάζω φωτογραφίες από τις βόλτες μου σε κάποια posts. Εγώ είμαι ανοιχτός, κι εκείνες κλειστές. Ανισσοροπία.

Μερικές φορές είναι καλύτερο να μην ξέρεις τίποτα. Αλλά σήμερα έχει γίνει δύσκολο το “να μην ξέρεις”. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου μπροστά σε ένα ζωντανό stream ενδιαφέροντος, η τουλάχιστον δεν είναι εύκολο. Ίσως, από την άλλη, να μην είναι κακό. Αν ισχύει αυτό που λένε, πως η πληροφορία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, τότε η εποχή του Twitter δουλεύει προς όφελος των πρώην.

Καταλήξαμε να σκεφτόμαστε ισορροπίες στρατηγικής με βάση τα ποσοστά “βγαλσίματος στη φόρα” του καθενός στο Internet.

«Εγώ γράφω λιγότερα» 1-0!
«Εγώ δεν έχω καν Internet!» 1-10!
«Έι παιδιά, πως σας φαίνεται το καινούριο μου Nokia 3310;» Knock-out!

Δεν υποτιμώ το 3310. Όσο κι αν το ξεχνάμε, τα social networks ξεκίνησαν για μας από κάπου εκεί, από τα SMS και τις “αναπάντητες”, απ’ όταν μάθαμε να συμβολίζουμε την μία δόνηση του κινητού με ένα χάδι στην πλάτη, ή από όταν ρίξαμε τη Ματίνα, στο γυμνάσιο, μέσω SMS.

Τα κινητά μας ήταν το πρώτο social network, σε πρώτη μορφή μεν, αλλά με ατόφια την δυνατότητα να προκαλείς έντονα συναισθήματα εξ’ αποστάσεως. Να αγαπάς και να χωρίζεις ψηφιακά.

SMS, τι τέχνη κι αυτή! Σαν τα ποιήματα haiku του 21ου αιώνα. Ξέρετε, το Twitter έχει όριο 140 χαρακτήρων λόγω του αντίστοιχου περιορισμού των SMS. Ουσιαστικά, ξεκινήσαμε από το 3310 και σήμερα συνεχίζουμε να στέλνουμε SMS των 140 χαρακτήρων: 140 σύμβολα πάθους, χαράς, λύπης, έρωτα, μίσους, αγάπης. Απλά σήμερα το SMS μας πάει σε χιλιάδες followers.

Γύρισα στο σπίτι μόνος μου, πριν από τα παιδιά. Ναι, δεν έχω σχέση, αυτοεξορίζομαι στην μοναξιά του διπλού μου κρεβατιού. «Να ξέρατε μόνο πόσο χάνετε!», σκεφτόμουν γελώντας ικανοποιημένος από την king size περιστροφή μου, με την οποία κατέληξα στο δεξί μαξιλάρι, ακριβώς δίπλα από το iPad που φόρτιζε.

Άπλωσα νυσταγμένα το χέρι μου και το άνοιξα για να διαβάσω κάποια blogs τελευταία φορά πριν κοιμηθώ.

Πάνω από το εικονίδιο του Game Center είχε μια μικρή ειδοποίηση, ένα μικρό, κόκκινο“1”. Το πάτησα και εκείνο με πήγε στο στρουμφοχωριό μου. Ήταν νύχτα κι άκουγα τα ψηφιακά τζιτζίκια να τραγουδάνε. Οι μπλε εργάτες μου πότιζαν ακόμη τα καρπούζια. «Βλαμμένα στρουμφάκια, δεν πάτε ποτέ για ύπνο;»

Άρχισα να ψάχνω αυτό για το οποίο ήρθα. Στη μέση της πλατείας μου, εκεί, μπροστά από το μανιταρόσπιτο του ξεφτέρη, είχε ένα κουτί με φιόγκο. Το άγγιξα με τον δείκτη μου και άνοιξε. “+200 experience points!”

Εγώ, εδώ, μόνος μου στο κρεβάτι κρατούσα πια αγκαλιά ένα κρύο tablet. Λίγο ακόμη και το στρουμφοχωριό μου θα ανέβαινε level.

Εκείνη, κάπου αλλού, ίσως με κάποιον άλλον, μου είχε στείλει ένα εικονικό λουλούδι.

Εγώ εδώ, μόνος μου, 14 Φεβρουαρίου, χαμογελούσα. «Τι να είναι η αγάπη τελικά;» σκέφτηκα. «Ίσως ένα σύμβολο…»