Το διάστημα που μεσολάβησε από το προηγούμενο συνέδριο η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη επίθεση, που εξαπέλυσαν οι κυβερνήσεις του μνημονίου και η τρόικα ενάντια στον ελληνικό λαό είχε ως βασικό στόχο της την πλήρη κατεδάφιση και απορρύθμιση των εργασιακών μας σχέσεων.
Οι εργαζόμενοι οδηγούνται σε απελπισία και σε βαθύ αίσθημα αβεβαιότητας για το άμεσο και το μακρινό μέλλον.
Αυτή η πολιτική και τα κόμματα που την υπηρετούν πρέπει « να το πληρώσουν» και να καταδικαστούν στις βουλευτικές εκλογές που έρχονται.
Σε αυτό το διάστημα το σ.κ., δεν μπόρεσε να ορθώσει ισχυρά αναχώματα για να αποτρέψει αυτή την επίθεση και να διαφυλάξει τις βασικές κατακτήσεις των εργαζομένων.
Έδειξε και αυτό τα όριά του. Οι κυρίαρχες συμβιβαστικές αντιλήψεις του, η ενσωμάτωσή του στα όρια των ανοχών του συστήματος, η αποξένωσή του απ’ τις πραγματικές ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων, αποτέλεσαν τις βασικές αιτίες της ήττας στην αναμέτρησή του με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.Το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα ; Μετράμε τις απώλειες; Κλαίμε τη μοίρα μας ή ανασυγκροτούμε τις δυνάμεις μας και οργανώνουμε την αντεπίθεση;
Και επειδή δεν «ασκούμαστε επί χάρτου» ούτε ελπίζουμε ότι θα λυθούν τα προβλήματά μας στη Δευτέρα Παρουσία, κάτι πρέπει να κάνουμε και να το κάνουμε ΤΩΡΑ.
Μπορούμε να τους ανατρέψουμε, έχουμε τη δύναμη αρκεί να το πιστέψουμε!!!
Στο κάτω-κάτω δεν μπορούμε να μείνουμε παρατηρητές σε μια παράσταση, που το θέαμά της είναι η φτώχια και η ανασφάλεια, η εξαθλίωση και οι άστεγοι, οι απολύσεις και η ανεργία.
Όλα αυτά προϋποθέτουν: Τη μαζική ένταξη και ενεργή συμμετοχή στα συνδικάτα, την άρση της διάσπασης του εργατικού κινήματος σε ιδιωτικό και δημόσιο, την ενοποίηση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και την πάλη για την ανατροπή των συσχετισμών, υπέρ των αγωνιστικών-ταξικών δυνάμεων, μέσα σ’ αυτά.
Οι ηγεσίες των δυνάμεων της Π.Α.Σ.Κ.Ε. και της Δ.Α.Κ.Ε., δεν μπορούν να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο όχι μόνο γιατί είναι αφερέγγυες, λόγω της προϊστορίας τους και των εύκολων και συγκυριακών μεταλλάξεών τους, αλλά κυρίως γιατί εμφορούνται από τη συμβιβαστική λογική του “εφικτού” και του “ρεαλιστικού” και γιατί περιορίζουν τις διεκδικήσεις στα πλαίσια των ανοχών του συστήματος.
Προβάλουν αυτό που εκτιμούν ότι θα τους δώσουν, παίρνουν ό,τι τους δίνουν και δεν αγωνίζονται γι’ αυτό που πρέπει.
Η πρόσφατη εμπειρία έδειξε τον παροδικό και περιορισμένο χαρακτήρα αυτών των «κεκτημένων», γιατί σε στιγμές κρίσης πρώτα «κουρεύονται» τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων.
Επαίρονται οι συνάδελφοι της Π.Α.Σ.Κ.Ε.-Ο.Τ.Α. ότι ήταν μπροστά στους αγώνες και ότι διαφοροποιήθηκαν απ’ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ε και; Αλίμονο να μην το κάνανε. Σε αυτές τις συνθήκες αν δεν το κάνανε αυτό θα αντιμετώπιζαν την οργή των εργαζομένων. Τι προτείνουν όμως για το αύριο; Ένα καλύτερο ΠΑ.ΣΟ.Κ. που δεν πρόκειται να υπάρξει; Ανταγωνισμό σε έναν αγώνα επιβίωσης, σε συμμαχία με τη Δ.Α.Κ.Ε. και με μέτωπο ενάντια στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς; Αυτό όμως δεν αφορά κανέναν εργαζόμενο παρά μόνο την προσωπική και πολιτική επιβίωση κάποιων.
Η Δ.Α.Κ.Ε. απούσα απ’ τους αγώνες, υμνεί το καταρρέον πολιτικό σύστημα και ευελπιστεί σε μια αυτοδύναμη επιστροφή της Ν.Δ. για να εφαρμόσει την ίδια επώδυνη συνταγή.
Η Δ.Α.Σ.-Ο.Τ.Α., με την διχαστική πολιτική της, παροπλίζει τις δυνάμεις της, μεταθέτει την πάλη για την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων σε ένα απροσδιόριστο μέλλον και δεν συμβάλλει στη δημιουργία του αναγκαίου εργατικού μετώπου των ταξικών δυνάμεων και θα έδινε θετική διέξοδο στους αγωνιστές εργαζόμενους, που ήταν και είναι εγκλωβισμένοι στις συμβιβαστικές απόψεις των Π.Α.Σ.Κ.Ε.-Δ.Α.Κ.Ε.
Κυρίως όμως μια τέτοια εξέλιξη, με τη πολλαπλασιαστική της ορμή, θα δημιουργούσε τους όρους μιας αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής.
Η Α.Σ.Κ.-Ο.Τ.Α., στις κρίσιμες αυτές στιγμές, καλεί σε συστράτευση όλους τους συνέδρους που πραγματικά αγωνιούν και θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα.
Καλούμε σε κοινή δράση τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς και τους συνέδρους που αποδεσμεύονται απ’ τις δυνάμεις που για χρόνια ολόκληρα στήριξαν το δικομματικό σύστημα.
Ζητάμε να αγωνιστούμε από κοινού για την συγκρότηση ενός μετώπου που θα μπορούσε να πάρει την πλειοψηφία στο συνέδριο και να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε νικηφόρες αναμετρήσεις το επόμενο διάστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου