«Χτίζουμε την Ελλάδα που μας αξίζει» δήλωσε πριν από λίγες μέρες, στο διάγγελμά του ο Α. Σαμαράς. Στην Ελλάδα που μας αξίζει λοιπόν η ανεργία των νέων έως 24 ετών είναι 60% ενώ στις ηλικίες 25 - 34 ετών στο 35% (σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ).
Και σε αυτά δεν περιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι σε ελαστικές μορφές απασχόλησης, σε δουλειές του ποδαριού, δουλειές με μισθό – χαρτζιλίκι, δουλειές της επισφάλειας. Για αυτούς δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία. Δεν τους ξέρουμε, δεν μας ξέρουν, και όλα πάνε καλά... στην Ελλάδα που «μας αξίζει».
Για όσους πάντως δεν συμμερίζονται την αισιοδοξία του πρωθυπουργού μας, υπάρχει ένα ραντεβού το Σάββατο που μπορεί να τους αφορά. Το μέρος είναι στην πλατεία Κλαυθμώνος όπου από το πρωί μέχρι το βράδυ καλούμαστε να γιορτάσουμε την «Ημέρα ενάντια στην Επισφάλεια και την Ανεργία». Το «μενού» περιλαμβάνει κουβέντα, προβολές, φαγητό αλλά και πάρτι. Και τι πάρτι: η πρόσφατα αποθανούσα Μάργκαρετ Θάτσερ θα έχει την... τιμητική της με την "I still hate Thatcer" γιορτή μετά μουσικής που είναι προγραμματισμένη για το απόγευμα. Την διοργάνωση έχει αναλάβει το Δίκτυο Επισφαλώς Εργαζομένων και Ανέργων, σε συνεργασία και με άλλες συλλογικότητες.
Εμείς επικοινωνήσαμε με τρία «ιδανικά» θύματα του Μνημονίου, τρεις νέες και γυναίκες. Μας εξήγησαν γιατί το Σάββατο θα είναι στην Κλαυθμώνος.
Ελμίνα, 24 ετών, μέλος του Δικτύου: Ξεφεύγουμε από τον εφιάλτη, βάζουμε τα όνειρά μας στο προσκήνιο
Η Ελμίνα Κούκη είναι από τα ενεργά μέλη του Δικτύου και μας μιλά για την δράση του Σαββάτου. "Η κινητοποίηση έχει κάποια αιτήματα, όπως δωρεάν μεταφορές για τους ανέργους, πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και πολιτισμό. Στην πραγματικότητα όμως ο πρώτος στόχος είναι να συναντηθούμε. Να συζητήσουμε, να βρεθούμε, να υπάρξουμε. Με άλλα λόγια να γίνουμε ορατοί γιατί άνεργοι και επισφαλώς εργαζόμενοι είναι στην καλύτερη περίπτωση ποσοστά σε έρευνες. Αυτές οι συνθήκες ζωής φέρνουν μοναξιά, ακόμα και κατάθλιψη. Νιώθουμε μόνοι ως άνεργοι, ενώ δυστυχώς υπάρχουν σχεδόν 1,5 εκατομμύριο χωρίς δουλειά στη χώρα. Έτσι πήραμε την πρωτοβουλία να διοργανώσουμε μια μέρα ενάντια στην ανεργία, ενάντια στην επισφάλεια. Καλέσαμε ανοιχτή συνέλευση την περασμένη βδομάδα ώστε να 'ανοίξει' σε περισσότερες συλλογικότητες, να αγκαλιαστεί από περισσότερους. Το Σάββατο λοιπόν καλούν επίσης ο Σύλλογος Ανέργων Ν.Ιωνίας, το ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείο Ταχυμεταφορών) και το Σωματείο Εργ. Χημικών-Φαρμάκων και το 'Δικαίωμα'. Θέλουμε να γίνουμε ορατοί, να νιώσουμε την αλληλεγγύη, να αλληλοβοηθηθούμε. Στην τελική, να ξεφύγουμε από τον εφιάλτη της ανεργίας και να βάλουμε τα όνειρά μας ξανά στο προσκήνιο. Και τι καλύτερο όνειρο από τη ζωή με αξιοπρέπεια;»
Αργυρώ, 28 ετών, άνεργη: Από την απελπισία της ανεργίας, στην ελπίδα της κοινής δράσης
Μιλήσαμε με την Αργυρώ Μπατσή. Είναι 28 ετών και είναι... πάλι στο Ταμείο Ανεργίας. Έχει τελειώσει αρχαιολογία και έχει μεταπτυχιακές σπουδές στη μουσειολογία. Στο παρελθόν δούλεψε στο λαογραφικό μουσείο στο Ίλιον, με δύο συμβάσεις έργου. Έπειτα από 1,5 χρόνο στην ανεργία εντάχθηκε στα λεγόμενα 5μηνα και βρέθηκε στην Καρδίτσα, στη δημοτική πινακοθήκη. «Η ανεργία φέρνει απελπισία. Έτσι άρχισα να συμπληρώνω αιτήσεις και για την επαρχία και τελικά με πήρανε στη Θεσσαλία. Το πρόγραμμα ακουγόταν πολύ δελεαστικό: 'Ανάδειξη πολιτισμικής κληρονομιάς'. Στην ουσία όμως ήταν ‘φαινομενική' εργασία. Ήταν σαν να δουλεύεις. Ο μισθός ήταν γύρω στα 625 ευρώ. Τον πρώτο μισθό τον πήραμε μετά από 2,5 μήνες. Προφανώς δυσκολεύτηκα πάρα πολύ αφού βρισκόμουνα μακριά από το σπίτι μου, έπρεπε να πληρώνω νοίκι και λογαριασμούς. Φαντάσου ότι αποπληρωθήκαμε μόλις την περασμένη βδομάδα κι ακόμη δεν έχουν μπει όλα τα ένσημα. Το πρόβλημα δεν ήταν όμως μόνο οικονομικό. Μέχρι να καταλάβουμε τι γίνεται στη δουλειά, μόλις αρχίσαμε να μαθαίνουμε και να προσφέρουμε ουσιαστικά, να γίνεται λίγο δημιουργικό, ο καιρός είχε τελειώσει. Έπρεπε να φύγουμε. Πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό».
Τώρα λοιπόν η Αργυρώ βρίσκεται πάλι στο Ταμείο Ανεργίας και είναι για μια ακόμη φορά σε αναζήτηση δουλειάς. «Και ξέρεις φοβάμαι μην την πατήσουμε σαν τα stage. Μην μας πουν ότι δεν μας αναγνωρίζουν καν προϋπηρεσία από το 5μηνο. Πού ξέρεις, τα πάντα μπορεί να συμβούν».
Σκέφτεται μήπως κάνει κάποια σεμινάρια για να στραφεί στην ξενάγηση. Δηλώνει απελπισμένη αλλά ταυτόχρονα ότι ακόμη ελπίζει!
Θα βρίσκεται το Σάββατο στην Κλαυθμώνος, «μαζί με τέσσερις φίλες μου που δεν είναι μέλη του Δικτύου, δεν το ήξεραν καν πριν από αυτήν την δράση. Είναι που η ανεργία και η επισφάλεια μας βασανίζει όλους. Μιλούσα τις προάλλες με μια φίλη. Λέγαμε πώς αυτή η κατάσταση σε κάνει να αισθάνεται άχρηστος, ανήμπορος. Σου δημιουργεί ένα σωρό επιπλέον προβλήματα, ακόμη και διαταραχές ύπνου»...
Έλενα, 25 ετών, φοιτήτρια και... εθελόντρια
Η Έλενα Γιαχαλή είναι φοιτήτρια κοινωνικής εργασίας στο ΤΕΙ της Πάτρας. Κάνει την 6μηνη πρακτική της στο ιατροπαιδαγωγικό κέντρο του ΙΚΑ της Αθήνας (πλέον ΕΟΠΠΥ). Ή μάλλον θέλει να κάνει. Η σχολή της είναι σε κατάληψη επ' αόριστον. Με το σχέδιο Αθηνά κόβεται στα δύο το τμήμα της, με τη διοίκηση και τη γραμματειακή υποστήριξη να μεταφέρονται σε... άλλη πόλη, στο Μεσολόγγι! Έτσι δεν έχουν γίνει οι συμβάσεις με το ΙΚΑ και για την ώρα πηγαίνει εκεί ως εθελόντρια. Αλλά και όταν θα υπογραφούν, δεν θα αλλάξουν και πολύ τα πράγματα αφού ο μισθός της –αν ονομάζεται έτσι- θα είναι 176 ευρώ το μήνα! Για κανονικό, καθημερινό 8ωρο...
Πώς βλέπει το μέλλον; «Κοίτα, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω στο μυαλό μου ότι στην Ελλάδα μπορεί να δουλέψω κανονικά σαν κοινωνική λειτουργός. Προφανώς και σκέφτομαι να φύγω έξω. Εδώ καταργούνται οι οργανισμοί και διαλύονται οι δομές κοινωνικής Υγείας. Κι ενώ ειδικά στην περίοδο που ζούμε είναι τόσο σημαντικός ο ρόλος τους».
Το Σάββατο θα είναι στην Κλαυθμώνος. «Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε εκεί, να βρισκόμαστε ως παρουσίες. Είμαστε πάρα πολλοί οι άνεργοι, οι επισφαλείς αλλά δεν ερχόμαστε σε επαφή ο ένας με τον άλλον. Πρέπει να εκδηλώσει ο κόσμος αυτό που του συμβαίνει. Αλλά επιμένω και μόνο η παρουσία είναι πολλή σημαντική. Να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, δεν είναι τόσο κλειστό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε. Ξέρεις πανικοβάλλεσαι αν είσαι μόνος σου, με τον εαυτό σου κάτων από μια στέγη, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Έτσι είναι και η εποχή που ζούμε, έντονου ατομικισμού, μαθαίνουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και έτσι αντιμετωπίζουμε και τα προβλήματά μας, τα εσωτερικεύουμε. Ο ένας πρέπει να δώσει κουράγιο στον άλλον. Μαζί να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Και πρώτο βήμα είναι η ψυχολογία, να νιώσουμε την ασφάλεια που σου δίνει η συλλογικότητα».
Το πρόγραμμα
Η γιορτή αρχίζει στις 11:30πμ: στην πλατεία θα υπάρχουν συλλογικές κουζίνες από όλον τον κόσμο, εκθέσεις δικτύων αλληλεγγύης και προβολές.
Συνέλευση "αοράτων" στις 4μμ.
Μετά τη λήξη της συνέλευσης, κατά τις 7μμ, θα ακολουθήσει το απογευματινό πάρτι "I still hate Thatcer".
Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Και γρήγορα να πάνε να τη συναντήσουν η ανεργία και η επισφάλεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου