Θα μπορούσε ο άνθρωπος που επινόησε τον "υπεράνθρωπο", εκείνον που ξεπερνά τις αδυναμίες του, να σέρνεται εξαιτίας ενός ανεκπλήρωτου έρωτα;
Ο Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε που ήθελε ο ήρωάς του να αγαπά τη μοίρα του και να αποδέχεται τα βάσανά του, τα οποία κάνει λίπασμα πάνω στο οποίο βλασταίνει η τέχνη και η ομορφιά.
Ο μέγας φιλόσοφος που θεωρούσε πως ο άνθρωπος οφείλει να κατακτά τον εαυτό του μέσα από μια διαδικασία αυτοπραγμάτωσης ("΄Ο,τι δεν σε σώζει σε κάνει πιο δυνατό"), δεν κατόρθωσε να απελευθερωθεί, συνειδητοποιώντας τις αδυναμίες του (τη μοίρα του);
Μια θεσπέσια νεαρή γυναίκα, μόλις 21 ετών, η Ρωσίδα Λου Σαλομέ, τον οδήγησε το 1882 στη βαθιά απόγνωση, έστω κι αν δεν υπήρξε ερωμένη του (σύμφωνα με τα ανευρεθέντα γράμματά του)!
Σαν τον Σπινόζα, που δεν είχε ποτέ ερωτικές σχέσεις, ο έρωτας δεν συμπληρώνει το προσωπικό του παζλ. Η φιλοσοφία δεν πηγαίνει μαζί με το ερωτικό πάθος και την τρέλα της ένωσης με ένα άλλο κορμί;
Αυτός που μιλά για δύναμη και υπερβάσεις δεν κατορθώνει να υπερβεί μια σχέση, τη σύνθλιψη από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα;Κι όμως! Στο έργο του "Τάδε έφη Ζαρατούστρα" γράφει: "Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να λύσουν τις δικές τους αλυσίδες κι όμως μπορούν να λυτρώσουν τους φίλους τους".
Ή "πρέπει να είσαι έτοιμος να καείς στην ίδια σου τη φλόγα: Πώς να ξαναγεννηθείς, αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη;".
Και τι έκανε; Τι πέτυχε με τους δικούς του δαίμονες;
Λίγους μήνες μετά, την άνοιξη του 1883, ο Νίτσε έδειξε σαν να είχε αναγεννηθεί! Μόλις σε 10 ημέρες έγραψε, με περισσή ενεργητικότητα, τα τρία πρώτα μέρη του αριστουργήματός του "Τάδε έφη Ζαρατούστρα".
Ήταν σαν να είχε δοκιμάσει μια επιτυχημένη ψυχοθεραπεία... Ν. ΠΑΠΑΝΟΚΟΛΑΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου