ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ

     Κα Εφη Παπαστυλου – Λαλουδακη
Οι αυτοδιοικητικες εκλογες, το μνημονιο και οι απανταχου υποψηφιοι

Τις ερχομενες μερες ενδεχομενως πολλα θα μας αιφνιδιασουν σε ποικιλα επιπεδα, πολιτικα, δημοσιονομικα και ισως ακομη και ενδοκομματικα. Αυτές τις αυτοδιοικητικες εκλογες φαινεται πως θα τις θυμομαστε για χρονια, καθως η μονη λεξη που θα μπορουσε να χαρακτηρισει την κατασταση στην οποια βρισκεται η χωρα είναι εντροπια, η ταση του συμπαντος προς αταξια και χαος.

Συσσωμες κυβερνηση και αντιπολιτευση ανακοινωνουν υποψηφιους, στηριζουν πολιτικες επιλογες και επιζητουν την λαικη επιβεβαιωση αγνοωντας την πραγματικοτητα που βιωνει ο Ελληνας πολιτης στην καθημερινοτητα του. Την απελπισια του συνταξιουχου σχετικα με την ιδια την επιβιωση του, την αδυναμια του μικρομεσαιου να εκπληρωσει στοιχειωδεις υποχρεωσεις του, την δυσκολια του επιχειρηματια να ανταπεξελθει στις απαιτησεις των σημερινων συνθηκων των αγορων ετσι όπως διαμορφωνονται πλεον στη χωρα μας, τις αναγνωριζουν σε λεκτικο επιπεδο όλα τα κομματα. Το ζητουμενο όμως της επιλυσης, η εστω ανακουφισης αυτων των προβληματων δεν φαινεται να μπορει να το αγγιξει κανεις, οσο και να το θελει. Κι εδώ γενναται ένα απλο ερωτημα:

Μπορει να υπαρξει χωρα με εθνικη υπερηφανεια, όταν ολοι οι πολιτες της, βιωνουν μια τρομωδη απειλη, όταν ολοι ανεξαιρετως νιωθουν να ζουν με μια δαμοκλειο σπαθη πανω από τα κεφαλια τους;

Κυβερνηση, αντιπολιτευση και όλα τα κομματα εντος κι εκτος βουλης θα επρεπε να παιδευουν αυτό το ερωτημα νυχθημερον. Εφοσον δεν υπαρχουν πολλα που θα μπορουσαμε να κανουμε σε οικονομκο επιπεδο, μηπως θα επρεπε να αναζητουμε ολοι τουλαχιστον έναν τροπο να διασωσουμε την αξιοπρεπεια του Ελληνα; Διοτι το μονο που φαινεται να κανουν καθως οδευουμε ολοταχως προς αυτές τις αυτοδιοικητικες εκλογες είναι να μας επιβαλλουν τις νεποτιστικες επιλογες τους, να αναπαραγουν τις εριδες του παρελθοντος, που μας οδηγησαν εδώ, και να μας προαλοιφουν με αριστο επικοινωνιακα τροπο για το νέο μνημονιο.

Το δευτερο ερωτημα που στροβιλιζεται μες στο μυαλο μου και που ειμαι βεβαιη θα απασχολουσε και ολους τους συμπολιτες μου αν δεν ηταν τοσο απορροφημενοι στη μαχη για στοιχειωδη επβιωση, είναι το εξης:

Ποσα χρονια ακομα θα εθελοτυφλουμε στο προφανες γεγονος ότι στη χωρα μας δεν υφισταται η θεμελιωδης για την πολιτικη διακριση των εξουσιων; Ποσο ακομα θα ανεχονται οι Ελληνες αυτό το ανεκδιηγητο ‘Γιαννης κερναει, Γιαννης πινει’;

Και δυστυχως, παρα το γεγονος ότι γινονται φοβερες προσπαθειες να μας πεισουν πως ειμαστε ολοι συνυπευθυνοι για το χαλι στο οποιο εχουμε περιελθει, θελω να πιστευω ότι ο Ελληνας δεν θα αποδεχτει αγογγυστα το παραμυθι που του πλασαρεται. Θα ερθει η στιγμη που θα εκτιναξει τον ζυγο από τον τραχηλο και τοτε αλλοιμονο στους πολιτικους που καπηλευτηκαν την ψηφο του!

Λεφτα, είναι πλεον βεβαιο, δεν υπαρχουν. Υπαρχει όμως φιλοτιμο;